ميرسد روزي كه بي هم ميشويم
يك به يك از جمع هم كم ميشويم
ميرسد روزي كه ما با خاطرات
موجب خنديدن و غم مي شويم
گاه گاهي ياد ما كن اي رفيق
ميرسد روزي كه بي هم ميشويم
يك سال گذشت
نميدانم چطور شروع كنم و يا از كجا بگويم و چگونه باور كنم
ابتدا از ناله هاي شبانه مادرم كه با ديدن هر صحنه اي يادي از او دارد و ناله هاي ناتمامش
يا از اندوه بي پايان پدرم كه با شنيدن نام او، شايد آه و حسرت روز دوشنبه 20/4/90 در ديار غربت را يادآوري مي كند
يا از خواهر و برادري بگويم كه هر وقت نامي از او مي شود چاره اي جز اندوه و صبر سراغشان را نميگيرد
نميدانم!! نميدانم از كجا بگويم ولي همين را بگويم كه كاش نميديدم اين لحظه هاي ناآرام زندگي را.
ولي ميگويم: زندگي بايد كرد گاه با يك دل تنگ، گاه با يك گل سرخ، گاه بايد روئيد در پس اين باران، گاه بايد خنديد بر غمي بي پايان
سلامي چو بوي خوش آشنايي