چاه شرف سيتي

اين دوره از مسابقات با حضور 6 تيم از روستاي چاه شرف برگزار گرديد. (تيمهاي تك ستاره، دهياري، شهداي چاه شرف، پاس، اميد، مانوس) از نكات قابل توجه در اين دوره از مسابقات به عدم حضور تيم داماش كه 2 قهرماني اين مسابقات را در كارنامه دارد مي توان اشاره كرد.

در اين دوره از مسابقات بازيها بصورت دوره اي برگزار گرديد كه (بنا به برخي از تصميمات مسئولين برگزاري) در نهايت دو تيم پاس و تك ستاره به فينال راه يافتند و در پايان اين تيم پاس بود كه با نتيجه 4 بر 1 تيم پر مهره و يكدست تك ستاره را از پيش رو برداشت و قهرمان اين دوره از مسابقات شد.

منتظر گالري عكسهاي اين جام باشيد.

در پايان هم بر خود واجب ميدانم كه از مسئول تربيت بدني پايگاه شهيد تقي زاده روستا، برادر بزرگوار آقاي يعقوب ارزاني و همچنين از مسئولين برگزاري مسابقات جام رمضان آقايان مجتبي عباسي و ميثم عليزاده تقدير و تشكر نمايم.

به اميد توفيق روز افزون

ميرسد روزي كه بي هم ميشويم

يك به يك از جمع هم كم ميشويم

                                       ميرسد روزي كه ما با خاطرات

                                                                     موجب خنديدن و غم مي شويم

                    گاه گاهي ياد ما كن اي رفيق

                                       ميرسد روزي كه بي هم ميشويم

يك سال گذشت

نميدانم چطور شروع كنم و يا از كجا بگويم  و چگونه باور كنم

ابتدا از ناله هاي شبانه مادرم كه با ديدن هر صحنه اي يادي از او دارد و ناله هاي ناتمامش

يا از اندوه بي پايان پدرم كه با شنيدن نام او، شايد آه و حسرت روز دوشنبه 20/4/90 در ديار غربت را يادآوري مي كند

يا از خواهر و برادري بگويم كه هر وقت نامي از او مي شود چاره اي جز اندوه و صبر سراغشان را نميگيرد

نميدانم!! نميدانم از كجا بگويم ولي همين را بگويم كه كاش نميديدم اين لحظه هاي ناآرام زندگي را.

ولي ميگويم: زندگي بايد كرد گاه با يك دل تنگ، گاه با يك گل سرخ، گاه بايد روئيد در پس اين باران، گاه بايد خنديد بر غمي بي پايان

از زمان راه اندازي اين وبلاگ ميخواستم جايي باشه واسه دلتنگي هام و لي
نمي تونستم باهاش كنار بيام و چيزي بنويسم و لي نوشتم شايد....(ولش كن).

به ياد برادر عزيزم محمد جواد

بپرس .........من باکی از گفتنش ندارم

که تمام جهان برایم تنگ است بدون تو....

 @@@@@@@@@@@

وقتی برای  آمدنت بهانه ای نیست کاش در تمام دنیا حتی یک جاده هم نبود برای حسرت خوردن من.

وقتی تمام فضای خالی خانه را هوای نبودنت پر کرده

کاش لااقل عطر رزهای سفید دوست داشتنی ات را اینجا جاگذاشته بودی.

من تمام طول زمستان را در لابه لای برفهایی که

روی سرنوشتم را پوشانده بود قدم زدم

 @@@@@@@@@@@

وقت هايی هست که جز به بودنت،

دلم رضایت نمی دهد

حالا تو بگو من از کجا "تو" بیاورم ؟؟